Βιετνάμ:Απ'το Βορρά μέχρι τον Νότο!!

Αρχή... << Προηγούμενη σελίδα ..... Επόμενη σελίδα >> ...Τέλος

Ακόμη μια φορά,αν και προσπαθήσαμε με περισσότερο ζήλο,δεν καταφέραμε να κάνουμε κουπί όπως έπρεπε και το αφήσαμε στα χέρια του οδηγού μας,ο οποίος εκτίμησε την προσπάθεια μας και μας έβαλε το στέμμα του βασιλιά της Coconut boat.

Έπειτα φύγαμε πάλι με το ποδήλατο και σε 10 λεπτά ήμασταν στο χωριό των λαχανικών.Εκεί είχαμε την ευκαιρία να καβαλήσουμε έναν βούβαλο ο οποίος ήταν ιδιαίτερα φιλικός και είναι απαραίτητος για τους ντόπιους για να οργώνουν τα χωράφια.Κάναμε και τα ακροβατικά μας,με παρότρυνση της Jessica και τα καταφέραμε περίφημα όπως είδατε στην φωτογραφία στην αρχή της ιστορίας.

Η περιοχή έχει πάρει αυτό το όνομα από τις πολλές καλλιέργειες λαχανικών που υπάρχουν,όλες με βιολογικό τρόπο χωρίς κανένα φάρμακο.

Αφού ήπιαμε το ποτό που μας πρόσφεραν για αρχή,πήγαμε για να φορέσουμε ρούχα εργασίας!Θα δοκιμάζαμε τις ικανότητες μας ως αγρότες,και μάλιστα με τον παραδοσιακό τρόπο.
Ξεκινήσαμε σκάβοντας το έδαφος,όπου μου προκάλεσε εντύπωση το πόσο μαλακό χώμα είχαν.

Έπειτα βάλαμε φυσικό λίπασμα,το οποίο μαζεύουν από το ποτάμι και στη συνέχεια αφήνουν να ξεραθεί,μας είπε ότι βοηθάει ώστε να κρατάει την υγρασία το χωράφι.

Το σκεπάσαμε με χώμα,το απλώσαμε με μία τσουγκράνα και μετά κάναμε μικρές τρύπες ώστε να φυτέψουμε τα μαρούλια.
Η δουλειά έγινε μεγάλη επιτυχία και μάλλον επειδή κατάλαβαν την ικανότητα μου στο φτυάρι ήθελαν να με κρατήσουν.

Βέβαια πολύ αμφιβάλλω ότι αυτά τα μαρούλια θα μεγαλώσουντους είπα ότι αν αυτό συμβεί να τα πουλήσουν ακριβά γιατί έχουν καλλιεργηθεί από χέρια Κρητικών.

Μετά από όλο αυτό ήρθε η ώρα του ποτίσματος.Μπορεί να φαίνεται εύκολο όμως με 30 λίτρα στην πλάτη το βλέπεις αλλιώς.Οι Βιετναμέζοι τα κάνουν όλα με τον δύσκολο τρόπο,αρκεί να αναλογιστεί κανείς,πόσες φορές πρέπει να διασχίσεις το χωράφι φορτωμένος,απλά για να το ποτίσεις.

Αφού τελειώσαμε με τις αγροτικές δουλειές,καθίσαμε να ξεκουραστούμε κάνοντας ένα ποδόλουτρο με βότανα.Στη συνέχεια καθίσαμε να μάθουμε πώς φτιάχνεται το φύλλο ρυζιού.Αρχικά βάζουμε το ρύζι μαζί με νερό σε ένα πέτρινο χειρόμυλο για να το αλέσουμε και να φτιάξουμε κάτι σαν χυλό.

Έπειτα θα πάρουμε το χυλό ρυζιού για να το ρίξουμε σε ένα σκεύος σαν κρεπιέρα,θα ρίξουμε μια κουταλιά,θα την απλώσουμε,και θα την αφήσουμε για μερικά δευτερόλεπτα να ψηθεί.

Αφού ψηθεί,με ένα λεπτό ξύλο μπαμπού θα την ξεκολλήσουμε από το σκεύος,και θα την αφήσουμε σε ένα πιάτο ώστε να φτιάξουμε τα spring rolls μας.Μόλις τελειώσαμε με το πιάτο μας καθίσαμε για να τα φάμε και προσωπικά μου άρεσε πολύ το φρέσκο φύλλο ρυζιού που έτρωγα για πρώτη φορά,τις προηγούμενες φορές τρώγαμε φύλλα ρυζιού τα οποία έμοιαζαν με χαρτί.

Μετά ακολούθησε το μάθημα μαγειρικής,και αυτή την φορά ήταν δύσκολο,όχι απλά πράγματα.Μάθαμε να δημιουργούμε με τα λαχανικά,μικρούς κύκνους,λουλούδια,και βούβαλους ώστε να διακοσμούμε τα πιάτα μας.

Στην συνέχεια μαρινάραμε με διάφορα μπαχαρικά κομμάτια κοτόπουλου και γαρίδες μαζί με δυόσμο και όλα αυτά τυλιγμένα με ένα κλωνάρι από σκοινόπρασο,τα οποία τηγανίσαμε.
Και στο τέλος φτιάξαμε pancakes τα οποία γυρίσαμε στο αέρα!!Πραγματικά ακόμα δεν πιστεύω πως τα κατάφερα!!

Καθίσαμε μετά από όλα αυτά να γευτούμε τις δημιουργίες μας,που ήταν πολύ νόστιμες και προσωπικά ένιωσα περήφανος αφού δεν έχω ιδέα από μαγειρική,σε αντίθεση με τον Μπάμπη που μαγειρεύει.
Αποχαιρετήσαμε την Jessica και πήραμε τα ποδήλατα για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για να αλλάξουμε και να πάμε παραλία.Μπορούσαμε να έχουμε τα ποδήλατα μέχρι τις 18:00 το απόγευμα όπως μας είπαν οπότε ήταν ευκαιρία να πάμε για μία βουτιά στην παραλία An Bang.

Φτάνοντας στην παραλία πρέπει να παρκάρετε τα ποδήλατα με κόστος 10.000 dong,θα σας δώσουν ένα χαρτάκι με ένα αριθμό που θα κρατήσετε για να τα πάρετε πίσω.Σαν παραλία ήταν όμορφη και οργανωμένη όμως το νερό δεν ήταν σαν τις δικές μας παραλίες με αυτό το υπέροχο μπλε χρώμα.

Πάντως την βουτιά μας την κάναμε,πειράζοντας τους φίλους μας στην Κρήτη που εκείνη την μέρα έβρεχε και μετά πήγαμε για μία μπυρίτσα στο beach bar.

Στη συνέχεια πήγαμε στο ξενοδοχείο για να αφήσουμε τα ποδήλατα,να αλλάξουμε και να βγούμε για την τελευταία βόλτα στην πόλη αφού αύριο θα φεύγαμε για το Hue.Περιπλανηθήκαμε ξανά ανάμεσα στα αναπαλαιωμένα ιστορικά κτίρια,που όπως μάθαμε κάθε χρόνο την περίοδο των βροχών πλημμυρίζουν,αφού ανεβαίνει η στάθμη του ποταμού

Από εδώ μπορείτε να ψωνίσετε και όμορφα κεραμικά για αναμνηστικά καθώς η πόλη έχει παράδοση στην αγγειοπλαστική.

Στην πόλη διατίθεται ένα ενιαίο εισιτήριο με κόστος 120.000 dong όπου μπορείτε να επισκεφθείτε 5 αξιοθέατα της πόλης,ανάμεσα τους το μουσείο πορσελάνης και η Ιαπωνική γέφυρα.Εμείς αρκεστήκαμε στην περιπλάνηση προσπαθώντας να βρούμε στενά λιγότερο τουριστικά.

Καταλήξαμε στην αγορά που είχαμε πάει το πρωί ώστε να φάμε το βραδινό μας,κάτι που αποδείχτηκε καλή επιλογή αφού φάγαμε φθηνά αλλά και ποιοτικά μακριά από τουρίστες.Τι φάγαμε;;;Μα τι άλλο εκτός από Cao lau!!

Είπαμε είχαμε τρελαθεί απ'την γεύση των ιδιαίτερων noodles που σε συνδυασμό με τα λεπτά κομμάτια βοδινού αποτελούσαν το τέλειο γεύμα.Ο Μπάμπης πήρε και ένα ψάρι για ορεκτικό με κόστος μόλις 100.000 dongκαι εγώ ένα πιάτο με γαρίδες,είπαμε να φάμε ελαφριά.

Αυτή τη φορά ήπιαμε την τοπική μπύρα Larue για να την δοκιμάσουμε,ήταν καλή όχι όμως κάτι το ιδιαίτερο.
Από την πόλη του Hoi An εκτός από τα ιδιαίτερα noodles αξίζει να ψωνίσετε καυτερό τσίλι που υπάρχει σε αφθονία και είναι εξαιρετικής ποιότητας.
Έτσι πέρασε το τελευταίο μας βράδυ στην πόλη,την οποία όχι μόνο προτείνω να βάλετε στο πρόγραμμα σας αλλά και να αφιερώσετε τουλάχιστον 3 μέρες.

Το πρωί λοιπόν αφού φάγαμε πρωινό και κάναμε check out επιβιβαστήκαμε σε ένα μικρό λεωφορείο στην αρχή και μετά σε ένα μεγάλο το οποίο είχε κρεβάτια και έκανε την 4ωρη διαδρομή προς Hue άνετη και ξεκούραστη.Τα εισιτήρια τα κλείσαμε από το ξενοδοχείο με κόστος 135.000 dong.

Φτάσαμε στο Hue και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας που βρισκόταν πολύ κοντά από την τελική στάση.Ήταν το Bien khoi mini hotel όπου θα μέναμε για ένα βράδυ πληρώνοντας το ιλιγγιώδες ποσό των 6 ευρώ!
Το δωμάτιο ήταν μία χαρά,αφήσαμε τα πράγματα και χωρίς να χάσουμε χρόνο πήγαμε στην απαγορευμένη πόλη.

Για την είσοδο στην απαγορευμένη πόλη πληρώσαμε 150.000 dong.Είναι το πιο διάσημο αξιοθέατο της πόλης,περιλαμβάνεται στην λίστα της Unesco ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς,και γίνονται έργα για την πλήρη αποκατάσταση του,αφού υπέστη τεράστιες καταστροφές στον πόλεμο.Η πόλη υπήρξε πρωτεύουσα της χώρας κατά τη δυναστεία των Nguyen,από το 1802 έως το 1945,όταν ο αυτοκράτορας παραιτήθηκε και η κομμουνιστική κυβέρνηση μετέφερε την πρωτεύουσα στο Ανόι.

Τα μνημεία στο εσωτερικό της πόλης υποδεικνύουν το ιστορικό παρελθόν με σπουδαιότερο την αίθουσα του θρόνου.Εκεί απαγορεύεται να βγάλετε φωτογραφίες,εμείς όμως τα καταφέραμε.

Σε κάποια από τις αίθουσες υπάρχει η δυνατότητα να φωτογραφηθείτε ντυμένοι αυτοκράτορες,επάνω στο θρόνο με κόστος 130.000 dong.Ασφαλώς και δεν χάσαμε την ευκαιρία!!

Ήταν διασκεδαστικό καθώς γελάσαμε πολύ με την αμφίεση μας,και αν πληρώσετε κάτι παραπάνω μπορείτε να έχετε δίπλα σας και δύο κοπέλες σαν υπηρέτριες.Προσωπικά μου άρεσε η αρχιτεκτονική των κτιρίων καθώς και τα μπονσάι που υπήρχαν διάσπαρτα στο χώρο.

Τα κτίρια του συγκροτήματος έχουν τοποθετηθεί προσεκτικά μέσα στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής και ευθυγραμμίζονται κοσμολογικά με τα σημεία(κέντρο,δυτικά,ανατολικά, βόρεια,νότια)τα πέντε στοιχεία(γη, μέταλλο,ξύλο,νερό,φωτιά)και τα πέντε χρώματα(κίτρινο,άσπρο,μπλε,μαύρο, κόκκινο).

Αρχή... << Προηγούμενη σελίδα ..... Επόμενη σελίδα >> ...Τέλος